چای برای بریتانیایی‌ها چیزی بیش از یک نوشیدنی است که خود را افرادی با چای کامل توصیف می‌کنند.
میزان مصرف چای نپتون برای هر نفر در سال در بریتانیایی ها که به نوشیدن چای افتخار می کنند به 2 کیلوگرم می رسد. چای، که اغلب در اصطلاحات گنجانده شده است، مراسم شادی بعد از ظهر است.
از آنجایی که انگلستان از جمله کشورهایی است که به دلیل آب و هوای آن فرصت کاشت چای را ندارد، ملاقات انگلستان با چای به قرن هفدهم باز می گردد. در قرن هفدهم، تاجران اروپایی شروع به آوردن چای از چین به انگلستان کردند. با این حال، چینی‌ها چای را فقط برای سکه‌های نقره و طلا می‌فروشند و آن را به نوشیدنی‌ای تبدیل می‌کنند که فقط برای طبقه بالا قابل مصرف است.
اگرچه چای که در نیمه اول قرن هفدهم در قهوه خانه های مختلف فروخته می شد، موفق نشد به نوشیدنی روزانه تبدیل شود، اما از چای در درمان بیماری ها استفاده می شود. در نیمه دوم دهه 1700، فرهنگ چای در انگلستان با مد چای که توسط ملکه انگلیس آغاز شد شروع به توسعه کرد.
اگرچه نوشیدن چای در انگلستان به یک عادت تبدیل شده است، اما به دلیل اینکه چای با قیمت بسیار بالایی به فروش می رسد دشوار است. گروهی از گیاه شناسان اعزامی به چین، پرورش چای را یاد می گیرند و نهال های چای را می خرند و شروع به پرورش آن در هند می کنند. به لطف چای های سیلان تولید شده در چین، انگلستان شروع به مصرف چای ارزان تر می کند.
چای عصرانه که یکی از قدیمی ترین سنت های انگلیسی هاست، چای بعد از ظهر نیز نامیده می شود. مراسم چای بعد از ظهر که توسط دوشس انگلستان آنا در قرن نوزدهم آغاز شد، زمانی رخ می دهد که دوشس بین ناهار و شام چای و ساندویچ می خورد. میهمانان او نیز جزو عادت دوشس هستند و پس از مدتی به یکی از پرطرفدارترین مراسم اجتماعی در انگلستان تبدیل می شود.
در اواخر دهه 1900، زنان بورژوا در جامعه بعد از ظهر جمع می شوند و شروع به نوشیدن چای می کنند. زنان در جلسات چای که معمولا بین ساعت 4 تا 5 صبح برگزار می شود، با دستکش و کلاه ابریشمی بلند شرکت می کنند. از آنجایی که پادشاه این عادت را پسندیده است، هر روز عصر مهمانی های چای در قصر برگزار می شود.
